۰
سبد خرید
هیچ محصولی در سبد خرید وجود ندارد.
تصورات غلط از بیش فعالی:
همانطور که متأسفانه در مورد بسیاری از شرایط بهداشتی دیگر وجود دارد، تصورات غلط متعددی در مورد ADHD وجود دارد.
این سوء تفاهم ها در مورد شرایط برای افراد جامعه مضر است. آنها می توانند منجر به مشکلاتی مانند تأخیر در تشخیص و دسترسی به درمان شوند، نه اینکه باعث شوند مردم احساس سوء تفاهم کنند.
بیمار من ونسا را به عنوان مثا ببینید.او سال‌ها را در مدرسه، چه در دبیرستان و چه در کالج، گذراند. در آن سال‌ها، او نمی‌توانست اطلاعاتی را که ساعت‌ها صرف یادگیری کرده بود حفظ کند . دائماً از فکر کارهایی که باید انجام می‌داد احساس اضطراب می‌کرد.
زمانی که او در کالج بود از یک روانپزشک کمک گرفت و تشخیص داده شد که او به ADHD مبتلا است، متوجه شد که چرا این اتفاق برای او افتاده است.
اگر ونسا در سنین پایین‌تری تشخیص داده می‌شد، ممکن بود ابزارهای مناسبی برای کمک به او در طول مدرسه به او داده شود.
با توجه به اتحاد ملی بیماری های روانی (NAMI)، حدود 9 درصد از کودکان مبتلا به ADHD هستند. در حالی که حدود 4 درصد از بزرگسالان به آن مبتلا هستند. به احتمال زیاد شما فردی را می شناسید که این بیماری را دارد.
باور غلط 1: دختران به ADHD مبتلا نمی شوند
به طور کلی، دختران جوان به احتمال زیاد به اندازه پسران جوان بیش فعال نیستند .و مشکلات رفتاری زیادی در مقایسه با پسران نشان نمی دهند. بنابراین مردم اغلب ADHD را در دختران تشخیص نمی دهند.
در نتیجه، احتمال کمتری وجود دارد که دختران منبع مورد اعتماد برای ارزیابی ADHD معرفی شوند.
مشکل این باور غلط این است که، چون دختران مبتلا به ADHD اغلب درمان نمی شوند، وضعیت آنها می تواند پیشرفت کند. و مشکلات زیر را افزایش دهد:
- حالت
- اضطراب
- شخصیت ضد اجتماعی
- سایر اختلالات همراه در بزرگسالی
به همین دلیل مهم است که توانایی ما در شناسایی دختران مبتلا به ADHD را بهبود بخشیم و حمایت لازم را برای آنها فراهم کنیم.
تصورات غلط از بیش فعالی
باور غلط 2: فرزندپروری ضعیف باعث ADHD می شود
برخی از بیماران بالغ من مبتلا به ADHD والدین خود را در قرار ملاقات خود خواهند آورد. در طول این جلسات، اغلب متوجه می‌شوم که والدین احساس گناه خود را با هم در میان می‌گذارند که آرزو می‌کردند برای کمک به موفقیت فرزندشان و کنترل علائمش کارهای بیشتری انجام دهند.
این اغلب از این افسانه سرچشمه می گیرد که “والدین ضعیف” باعث ADHD می شود.
اما واقعیت این است که اینطور نیست. اگرچه ساختار برای یک فرد مبتلا به ADHD مهم است، اما تنبیه مداوم برای علائمی مانند تار گفتن کلمات، بی قراری، بیش فعالی یا تکانشگری می تواند در دراز مدت مضرتر باشد.
اما از آنجایی که بسیاری این نوع رفتار را به‌عنوان «بی‌اخلاق» کودک در نظر می‌گیرند، والدین اغلب به دلیل ناتوانی در کنترل فرزندشان مورد قضاوت قرار می‌گیرند.
به همین دلیل است که مداخلات حرفه ای مانند روان درمانی و داروها اغلب مورد نیاز است.
افسانه 3: افراد مبتلا به ADHD تنبل هستند
بسیاری از بیماران مبتلا به ADHD من توضیح می‌دهند که اغلب به تنبلی متهم می‌شوند، که باعث می‌شود آن‌طور که دیگران انتظار دارند بازده و انگیزه نداشته باشند، احساس گناه کنند.
افراد مبتلا به ADHD معمولاً برای انجام کارها به ساختار و یادآوری بیشتری نیاز دارند – به ویژه فعالیت هایی که نیاز به تلاش ذهنی مداوم دارند.
اما از آنجایی که علائم ADHD ممکن است به صورت بی علاقگی، بی نظمی و فقدان انگیزه ظاهر شود، مگر اینکه مربوط به فعالیتی باشد که واقعاً از آن لذت می برند، این ممکن است با تنبلی اشتباه گرفته شود.
با این حال، واقعیت این است که افراد مبتلا به ADHD واقعاً می‌خواهند موفق شوند، اما ممکن است برای شروع و تکمیل کارهایی که دیگران ممکن است کارهای «ساده» را در نظر بگیرند، مبارزه کنند.
حتی مرتب کردن از طریق نامه یا پاسخ دادن به یک ایمیل می تواند دلهره آور باشد زیرا به انرژی ذهنی بسیار پایدارتری برای فردی با این بیماری نیاز دارد.
این افسانه می تواند به ویژه مضر باشد زیرا این قضاوت ها می تواند باعث ایجاد حس شکست در افراد شود که می تواند به سمت پایین بودن عزت نفس و عدم اعتماد به نفس برای دنبال کردن سرمایه گذاری در زندگی پیشرفت کند.
افسانه 4: داشتن ADHD «آنقدرها هم جدی نیست»
در حالی که ADHD تهدید کننده زندگی نیست، می تواند پیامدهای جدی بر کیفیت کلی زندگی فرد داشته باشد. در مقایسه با جمعیت عمومی، افراد مبتلا به ADHD بیشتر به موارد زیر مبتلا هستند:
- اضطراب
- اختلالات خلقی و مصرف مواد
در همین حال، یک تجربه رایج در میان بیماران مبتلا به ADHD من این است که انجام مسئولیت‌های کاری دشوار است، و آنها دائما تحت نظارت یا مشروط هستند.
این بدان معناست که آنها دائماً در ترس از دست دادن شغل خود و ناتوانی در حفظ وضعیت مالی زندگی می کنند که می تواند زندگی شخصی آنها را تحت تأثیر قرار دهد.
افراد مبتلا به ADHD ممکن است به زمان بیشتری برای تکمیل وظایف خود نیاز داشته باشند تا بتوانند پیشرفت کنند. متأسفانه، در حالی که این نوع تسهیلات ممکن است در محیط‌های آموزشی در دسترس باشد – به زمان طولانی‌تر آزمون یا اتاق‌های امتحانی آرام فکر کنید – ممکن است کارفرمایان تمایلی به آن نداشته باشند.
تصورات غلط از بیش فعالی
افسانه 5: ADHD یک اختلال پزشکی واقعی نیست
تحقیقات تفاوت هایی را بین مغز مبتلا به ADHD و مغز بدون آن نشان داده است، علاوه بر این تفاوت در نحوه عملکرد مواد شیمیایی مغز مانند دوپامین، نوراپی نفرین و گلوتامات وجود دارد.
بخش‌هایی از مغز که در ADHD نقش دارند، نقش مهمی در “عملکردهای اجرایی” ما دارند، مانند:
- برنامه ریزی
- سازماندهی
- شروع وظایف
مطالعات دوقلو منبع مورد اعتماد همچنین نشان می دهد که ADHD دارای یک جزء ژنتیکی است، به طوری که در دوقلوهای همسان، اگر یکی از دوقلوها ADHD داشته باشد، دیگری نیز احتمالاً آن را دارد.
کلام پایانی:
همانطور که وجود دارد، افراد مبتلا به ADHD اغلب مورد قضاوت قرار می گیرند و به طور غیرمنصفانه برچسب گذاری می شوند. علاوه بر این، آنها اغلب می بینند:
- تسهیلات برای موفقیت آنها ساخته نشده است
- آنها به اندازه کافی زود تشخیص داده نمی شوند
- آنها با کسانی در جامعه روبرو می شوند که معتقدند ADHD حتی یک شرط نیست
به این دلایل و موارد دیگر، اگر بخواهیم آگاهی را در مورد این وضعیت افزایش دهیم و به افراد جامعه برای موفقیت در تمام جنبه‌های زندگی‌شان نیاز داشته باشیم، باید افسانه‌هایی را که در مورد ADHD احاطه می‌کنند، از بین ببریم.
تصورات غلط از بیش فعالی
ترجمه شده توسط سایت دریای شرق از سایت healthline
کپی بدون ذکر نام و لینک سایت دریای شرق ممنوع است !